The following article is slightly abridged from the November issue of Highlights(number 36), organ of the Communist Party of Iran (Marxist-Leninist-Maoist)
ECONOMIC WAR AGAINST THE PEOPLE:
A SURGE OF CRISIS AND OF RESISTANCE
The Islamic Republic continues it's all out war against the Iranian people: political and economic war, along with security and military crack downs. This economic war has transformed itself into open war against the people. The military and security forces of the Islamic regime have been mobilized to wage this brutal war against striking workers, against the people's rebellion in opposition to gasoline rationing, and against the uprising of deprived and poverty stricken people in small towns throughout the country. The Ministry of Interior reports that the budget for the suppression of the people's discontent has increased twenty fold (Mehr newspaper, 09/09/2007).
Rationing of gasoline was the first cannon shot of the regime against the people. Price inflation is the regime's second volley. The removal of tariffs also is a direct proclamation of war against domestic producers and employed workers.
Inflation (increase in consumer prices) (1), in a matter of just a few months, has produced a huge transfer of wealth from the hands of poor people to the hands of a wealthy group of financiers and to the hands of the wealthy strata of Iranian society who have ready access to holdings and stocks of commodities. Rich families holding top government posts, with access to power of decision making on matters of economic policies, have instantaneously gained astronomical wealth. These rapacious families of privilege have become even fatter by illegally importing consumer goods. In just the first six months of the year, consumer imports increased by 77%. These uncontrolled imports have not only destroyed the domestic sugar cane industry and plantations but also have destroyed the livelihood of thousands of small producers and peasants. The crisis in the sugar sector has caused enormous unemployment among industrial workers and agricultural workers. The same trend is emerging in the domestic tea and rice sectors. Inflation, economic stagnation, and widespread unemployment are the three observable signs of the present economic crisis. Iran's economy previously suffered these same ills in 1976. Today's crisis, however, is qualitatively different. Indices of capital's profit in 1976 were equal to 257 units; but in 2001 these indices were equal to 46. (These statistics are taken from Hadi Zamani's web site, posted 09/16/2007).
According to Iran Economic News, quoted by Central Bank, the rate of inflation at the end of August 2007 with respect to the end of August 2006 was equivalent to 15.6%. As we know, two years ago Ahmadi Nejad declared his number one economic priority is to reduce inflation. According to the World Bank, Iran's GDP per capita is less than one third of the average of the world's GDP per capita; compared with all other countries, Iran is number 111 (Year Manual of 2000). In terms of population Iran is the 18th most populated country but in terms of GNP it ranks the 34th. Every year Iran's unemployment increases by one million. The official rate of unemployment has been 20%; among young people this figure stands at 40%. Every year, 250,000 graduates seek to enter the work force, but only 70,000 of them find work. There are 20 million school children and youth in Iran. The vast majority of them will join the ranks of the army of unemployed (Hadi Zamani's web site).
The Islamic Republic's economy has reached a dead end. It is the working people and poverty stricken people who are paying the price for it. With every economic shock, one more layer of the population is thrown into abyss of poverty and one more layer of wealth is added to the belly of the 1000 ruling family and their merchant and capitalist cohorts and foreign partners. Poverty forces people to engage in pre-capitalist modes of production, and prostitution develops. Increasing the political repression and social oppression (such as the oppression of women and the tightening of the chain of religious subservience) by the state, is another product of the economic crisis.
This economic crisis is complete mirror image of the contradiction between the ruling reactionary / oppressive production and social relations with productive forces (mainly the productive potential of the people). These reactionary production and social relations waste and destroy human and non human resources.
The economic crisis in turn, intensifies the contradictions between the regime and the people as well as the internal contradictions within the ruling class and pushes the regime more to the end of line. Different top individuals and factions of the Islamic Republic hurry up to criticize economic policies of the government and put the blame of this horrendous economic situation on each other. For example even Khamenii (the Leader of IRI) declared: "I am not aware of all actions of the government"! Or Tajzadeh (a spokesperson for the Reform faction of the II) says: "Corruption has spread to every corner".
The working people and toilers have no way out except to launch waves of resistance against the waves of economic crisis. The courageous striking workers of the sugarcane industry of Haft Tappeh are a typical example of this wave of resistance, which must not subside because the very immediate lives of the working people depends on the spread of waves of resistance.
THE ESSENCE OF THE CRISIS
To continue press
here.
کی می رود ز خاطر خون روان یارانمتن زیر گزیده ای از سخنرانی آذر درخشان در سمینار زندانیان سیاسی در کلن به تاریخ اوت 2007 می باشد.
با درود به هزاران زندانی سیاسی که جان خود را بهای آرمان رهایی بشر از هر گونه ستم و استثمار کردند. و سلامی سرخ به جانباختگانی که سر دادند و سر ندادند.
... کمونیستها، نیروهای چپ و آزادیخواه باید ... مسئله زندانیان سیاسی و قتل عام آنان را به یکی ازمهمترین مسائل مبارزات مردم علیه جمهوری اسلامی تبدیل کنند. این مسئله باید به یکی از نقاط بحرانی و آزار دهنده این رژیم تبدیل شود. تحقق این مهم بر دوش ماست.
نوشتار زیر سه موضوع متفاوت اما بهم پیوسته در مورد زندان و زندانیان سیاسی در نظام جمهوری اسلامی است.
1
زنان زندانی سیاسی
در دهه 60 زندان های جمهوری اسلامی شاهد پدیده ای بی سابقه در تاریخ ایران بود: هزاران زن زندانی سیاسی. چرا و چگونه زن زندانی سیاسی در جمهوری اسلامی به پدیده ای این چنین توده ای و گسترده تبدیل شد؟
انرژی میلیونها زن در پروسه انقلاب 57 آزاد شده بود. میلیونها زنی که در سقوط رژیم پهلوی نقش داشتند و سرنگونی شاه برایشان طلوع آزادی بود و رهایی از قید و بند مناسبات عقب مانده مردسالارانه.
زنان از انقلابی که برایش جانفشانی ها کرده بودند تحقق خواسته های حق طلبانه و عادلانه خود را انتظار داشتند. انقلاب شکست خورد و ثمره آن همه ایثار و فداکاری را مرتجعین اسلامی از مردم دزدیدند. شکست انقلاب، با پیروزی نیرویی رقم خورد که تثبیت قدرتش را به سرکوب زنان و فرودستی زنان در همه عرصه های زندگی گره زد.
...
خمینی فرمان داد که باید زنان به خانه هایشان برگردند. اما این غول از شیشه بیرون آمده بود. بازگشت زنان به خانه بازگشتی ساده نبود. باید این نیروی عظیم تحقیر و سرکوب می شد، خوار و ذلیل می شد، تا غول به شیشه بازگردانده شود. … زنانی که جسورانه در سرنگونی رژیم پهلوی شرکت کرده بودند تن به حقارت و سرکوب نظام جدید ندادند و از فردای اعلام حجاب اجباری مقاومت و مبارزه علیه فرودستی اسلامی را آغاز کردند. … تثبیت نظام اسلامی با حمله به زنان آغاز شد و با یک رشته قوانین ارتجاعی علیه زنان ادامه یافت. نیروی نظامی کنترل زنان در کوچه و خیابان مستقر شد و پیکاری خونین بین زنان در کلیت خود و مرتجعین اسلامی آغاز شد که تا کنون هم چنان ادامه یافته است. پیکاری که در آن هزاران زن و دختر جوان انقلابی به نبرد مرگ و زندگی با مرتجعین اسلامی دست زدند و این چنین بود ک زنان زندانی سیاسی آئینه تمام نمای مقاومت و مبارزه مردمی علیه نظامی شدند که بر تارکش سرکوب و فرودستی زنان حک شده است. زنان زندانی سیاسی سمبل پافشاری ومبارزه برای آرمان هائی شدند که با انقلاب 57 تحقق نیافت، اما از دستور روز جامعه نیز کنار نرفت و نمی توانست کنار رود.
موقعیت زنان در زندان های جمهوری اسلامی فشرده موقعیت اکثریت زنان در جامعه است. جمهوری اسلامی جامعه آرمانی خود را در زندانها تحقق بخشید. در پشت دیوارهای بلند، با حضور صدها بازجو شکنجه گر، و هزاران زن زندانی سیاسی در غل و زنجیر، جای مناسبی برای شکل دادن نظام واقعی صدر اسلام بود. آیه های سوره توبه یکی پس از دیگری توسط لاجوردی ها، حاج رحمانی با ریاست امثال حجاریان و قاضیان شرع تجربه شد. جای ماشین سرکوب آریامهری را ماشین سرکوب و ترور خمینی همراه با ایدئولوژی اسلامی گرفت. برای اولین بار بشر نتیجهء هولناک ترکیب نظام مدرن وابسته به سرمایه داری امپریالیستی و دین را تجربه کرد. بردگی مدرن زن، علامت تجاری آن شد. زنان زندانی سیاسی، نه فقط زنان کفار که در جنگی نابرابر به اسارت سپاهیان اسلام درآمده بودند، بلکه زنان گستاخی بودند که باید تنبیه می شدند. آنان نه فقط غنایم جنگی که تعالیم قرآن تجاوز و هر تعدی به آنان را مجاز می شمارد، بلکه وجود آزاده شان اعلام بی ثمر بودن تلاشهای این واپسگرایان برای احیاء روابط قرون وسطائی میان انسان ها بود. خادمان زمینی خدا از چنین زنانی ترس و تنفر داشته و دارند. زنان سرکشی که نه فقط تن به حقارت و فرودستی اسلامی نمی دادند، بلکه ادعای تغییر جهان را داشتند. چگونه می شد زنانی را که به خدای آسمانی باور ندارند و از خدای زمینی نیز هراسی ندارند به زانو درآورد؟ پس زنان زندانی سیاسی را به شلاق و تازیانه کشیدند. سیاهچالهای تو در توی اوین، قزلحصار، گوهردشت و عادل آباد و ... صحنه نبردی بزرگ و بس نابرابر بود. زنان زندانی سیاسی چه مقاومت باشکوه و باور نکردنی را به نمایش درآوردند. در فاصله سالهای 60 تا 64 هزاران زنان پیچیده در پتو شلاق خوردند. و پیچیده در حجاب سیاه تیرباران و حلق آویز شدند.
وقتی دسته دسته زنان و دختران نوبالغ در زندانهای اوین سلاخی می شدند. در زندانی به بزرگی ایران زنانگی و جنسیت زنان شلاق می خورد و به قتل میرسید .
اما آن روزها بجز آنان که در بیرون زندان آرمان و راه رفقای دربند را در تاریکی کوچه ها، در کارخانه ها و در کوه ها و در تبعید پیش می بردند، کسی صدای شلاق را نمی شنید. بسیاری از روشتفکران زبان نقد را تعطیل و باقی نیز با دریافت نواله ای سکوت پیشه کردند.
… زنان زندانی سیاسی بارقه های امیدی بودند که پیام مقاومت و مبارزه شان توسط خانواده هایشان و دوستانشان به بیرون از دیوارهای بلند زندان درز می کرد و این هراسی بود در دل حکام اسلامی و شوق و جسارت در دل زنانی که حاضر نبودند به نظام زن ستیز اسلامی تن دهند. زنانی که در سخت ترین شرایط حاضر نشدند بر سر منافع اکثریت مردم ایران با مرتجعین اسلامی سازش کنند؛ آنان در مقابل شلاق و تابوت و قپانی به زانو در نیامدند. الگوی زن اسلامی و تحمیلش به زنان جامعه با حضور چنین زنانی ممکن نبود. مقاومت و مبارزه زنان زندانی سیاسی شکست نرینگی اسلام بود.
2
کشمکش های طبقاتی بر سر مبناهای تاریخی کشتار زندانیان سیاسی
For more information click here.
No comments:
Post a Comment